De man van de maan en het meisje van het vuur
Er was eens een vrouw die het vuur in haar hart lang alleen had gedragen.
Zeven jaar lang had ze haar eigen koninkrijk opgebouwd, samen met haar dochter, haar licht, haar reden.
Ze had geleerd hoe sterk ze kon zijn, hoe het leven kon branden zonder dat iemand anders het vuur hoefde aan te wakkeren.
Maar toen, op een avond onder het zilveren schijnsel van de maan, verscheen hij weer.
De man met de ondeugende lach.
Een man die niet uit haar wereld leek te komen, maar uit een andere tijd, een ander ritme.
Hij lachte zoals ze nog nooit iemand had zien lachen, vol leven, vol mysterie,
en als hij haar aankeek, voelde het alsof sterren even vergaten te fonkelen.
Hun werelden botsten niet, ze versmolten.
Twee universa die langzaam in elkaar overvloeiden, alsof het al zo had moeten zijn.
Zij, het vuur, impulsief, gepassioneerd, levend op gevoel.
Hij, de maan, kalm, bedachtzaam, met een glimlach die alles verzachtte.
Ze merkte het aan kleine dingen:
hoe haar hart rust vond naast hem, hoe zijn stilte soms meer zei dan duizend woorden.
Het was een tijd van verandering. Een einde én een nieuw begin.
De deur naar een oud hoofdstuk sloot zich zacht, en een nieuwe bladzijde werd omslagen,
met inkt van hoop en een snufje magie.
Tijdens de bloedmaan lang geleden schreef ze zijn naam op een stukje papier.
Niet als bezwering, maar als wens.
Een knipoog naar het universum, een fluistering van dankbaarheid.
Laat dit gevoel blijven, bad ze in stilte. Laat het zacht groeien.
Want dit voelde anders.
Niet als de stormachtige liefde die ze kende, maar als een zeldzame harmonie,
één waarin ze zichzelf niet verloor, maar juist vond.
Ze wist niet wat de toekomst bracht,
of de maan en het vuur eeuwig samen zouden dansen.
Maar ze wist wel: ze mocht hem. En hij haar.
En soms is dát al genoeg om een sprookje te laten beginnen.
To be continued… onder het licht van de volgende volle maan 7 okt 2025.
The Man of the Moon and the Girl of Fire
Once upon a time there was a woman who had carried the fire in her heart alone for a very long time.
For seven years she had built her own kingdom together with her daughter, her light, her reason.
She had learned how strong she could be, how brightly life could burn without anyone else to spark the flame.
But then, one evening beneath the silver glow of the moon, he appeared.
The man with the mischievous smile.
A man who did not seem to belong to her world but to another time, another rhythm.
He laughed in a way she had never seen before, full of life, full of mystery,
and when he looked at her, it felt as if the stars forgot to shine.
Their worlds did not collide. They melted together.
Two universes slowly blending as if it had always been meant to be.
She was the fire, impulsive, passionate, living by feeling.
He was the moon, calm, thoughtful, with a smile that softened everything.
She noticed it in the smallest things, how her heart found peace beside him, how his silence sometimes spoke louder than a thousand words.
It was a time of transformation, an ending and a new beginning all at once.
The door to an old chapter closed softly and a new page turned, written in ink made of hope and a hint of magic.
During the blood moon she wrote his name on a small piece of paper.
Not as an enchantment but as a wish.
A wink to the universe, a whisper of gratitude.
Let this feeling stay, she prayed in silence. Let it grow gently.
Because this felt different.
Not like the stormy love she once knew but like a rare harmony, one where she did not lose herself but instead found herself.
She did not know what the future would bring, whether the moon and the fire would keep dancing forever.
But she knew this: she liked him. And he liked her.
And sometimes that is enough to let a fairytale begin.
To be continued, under the light of the next full moon, October 7th, 2025.
Reactie plaatsen
Reacties