Dansen
Het meisje dat het hart achterna ging
Er was eens een vrouw die al vele keren had gedanst met de liefde.
Sommige dansen waren licht en vrolijk, een glimlach hier, een lach daar.
Andere eindigden met voeten op haar bank, modder op haar vloer, en een vleug teleurstelling in de lucht.
Ze had bijna besloten dat haar hart beter af was in rust.
Dat haar dagen gevuld mochten zijn met werk, haar dochter, en de kleine wonderen van alledaagse magie.
Tot op een dag, in de glinsterende chaos van het digitale rijk genaamd Tinder, twee nieuwe zielen verschenen.
Twee vlammen, elk met hun eigen licht.
Maar één ervan brandde anders. Warmer. Zachter. Dieper.
Zijn woorden waren niet veel, maar ze droegen een rust met zich mee die haar storm deed verstillen.
Ze spraken via spiegels van glas, beeldschermen waarin ze elkaar zagen zonder elkaar echt te raken.
En toen ze hem eindelijk ontmoette, in het rijk van de werkelijkheid, bleek hij nog mooier dan zijn schaduw in het scherm.
Zijn lach was echt. Zijn ogen spraken in een taal die ze niet kende, maar wel begreep.
Ze voelde het direct, de klik, de vonk, de betovering.
Alsof hun zielen elkaar al eeuwen kenden.
Maar deze man… hij leefde op het ritme van de maan. Langzaam. Beheerst. Tranquilo.
En zij, vurige reiziger, wilde rennen. Ze wilde voelen, ontdekken, branden.
Hij leerde haar iets wat geen tovenaar haar ooit had geleerd: geduld.
“Wat snel brandt, dooft snel uit,” zei hij met een glimlach.
En ergens diep vanbinnen wist ze dat hij gelijk had.
Dus wachtte ze.
Ze schreef niet langer elk moment van verlangen in haar notitieboek.
Ze keek naar de sterren en dacht: Misschien is dit wat echte magie is.
Niet het vuur dat alles verteert, maar het licht dat blijft gloeien, zacht, maar constant.
En elke keer dat zijn naam op haar scherm verscheen, voelde ze het weer:
de vonk, de betovering, de belofte van iets echts.
Ze wist het nog niet zeker
of hij zou blijven,
of dit sprookje een einde of juist een begin was,
maar ze wist wél:
ze mocht hem. En dat was genoeg. To be continued...
The Girl Who Followed Her Heart
Once upon a time there was a woman who had danced with love many times before.
Some dances were light and joyful, a smile here, a laugh there.
Others ended with feet on her couch, mud on her floor, and a hint of disappointment in the air.
She had almost decided that her heart was better off at rest,
that her days could simply be filled with work, her daughter,
and the quiet little wonders of everyday magic.
Until one day, in the shimmering chaos of the digital realm called Tinder, two new souls appeared.
Two flames, each with their own light.
But one of them burned differently, warmer, softer, deeper.
His words were few, yet they carried a calmness that quieted her storm.
They spoke through mirrors of glass, screens through which they could see each other without truly touching.
And when she finally met him in the realm of reality, he was even more beautiful than his shadow on the screen.
His laugh was real. His eyes spoke a language she did not know, yet somehow understood.
She felt it instantly, the spark, the connection, the enchantment.
As if their souls had known each other for centuries.
But this man lived by the rhythm of the moon. Slow. Steady. Tranquilo.
And she, the fiery traveler, wanted to run. She wanted to feel, explore, burn.
He taught her something no sorcerer ever had, patience.
“What burns too fast, burns out too soon,” he said with a smile.
And somewhere deep inside, she knew he was right.
So she waited.
She no longer wrote every moment of longing in her notebook.
She looked up at the stars and thought, maybe this is what real magic is.
Not the fire that consumes everything, but the light that keeps glowing, soft yet constant.
And every time his name appeared on her screen, she felt it again.
The spark, the enchantment, the promise of something real.
She did not yet know
if he would stay,
if this fairytale would be an ending or a beginning,
but she did know one thing.
She liked him. And that was enough.
To be continued
Reactie plaatsen
Reacties