Vandaag
Als ik vandaag naar buiten stapte, omgeven door de frisse ochtendlucht en het zachte gefluister van de bomen, drong plotseling de vergankelijkheid van het leven tot me door. Het besef dat de tijd als zand door mijn vingers glipt, raakte me als een zacht briesje dat mijn ziel streelde. Het leven lijkt soms zo kort, en de dagen vliegen voorbij als vlinders in de lentebries.
Als kind kon ik niet wachten op morgen. Elke nieuwe dag bracht een wereld vol avontuur en verwondering, en ik telde de uren tot de ochtenddauw mijn raam zou verlichten met de belofte van nieuwe ontdekkingen. Maar nu, terwijl de jaren als een rivier door mijn handen stromen, verlang ik soms naar een moment van stilte, een adempauze in de eeuwige stroom van de tijd.
Toch is er iets magisch aan de opkomende zon, die elke ochtend de horizon kust en de wereld verlicht met haar stralende gloed. Haar gouden stralen brengen hoop en verwachting, en ik kan niet anders dan verlangen naar de nieuwe dag die voor me ligt, vol mogelijkheden en kansen om te groeien en te bloeien.
Misschien is het juist de tegenstelling tussen de snelheid van de dagen en de traagheid van het leven die ons doet beseffen hoe kostbaar elk moment is. En dus omarm ik de zonsopgang als een herinnering aan de schoonheid van het leven, terwijl ik tegelijkertijd leer te genieten van de rust van de schemering, wetende dat elke dag een geschenk is dat het waard is om geleefd te worden.
Reactie plaatsen
Reacties